Αστέρι Michelin σε πάγκο με Noodles στη Σιγκαπούρη!

Οι ουρές δεν είναι παράξενο θέαμα στο σύμπλεγμα της Chinatown, που βρίσκεται στο μεγαλύτερο κέντρο hawker της Σιγκαπούρης -πρόκειται για ένα υπαίθριο κέντρο εστίασης όπου βρίσκεις τα πάντα, από μπύρα μέχρι παραδοσιακό ρύζι, σε προσιτές τιμές. Εδώ υπάρχει κάτι για όλους.
Αλλά μία από τις ουρές, που εκτείνεται από την καρδιά του συμπλέγματος καθημερινά είναι από μόνη της μια ατραξιόν. Καθώς μεγαλώνει όσο πλησιάζει η ώρα του μεσημεριανού, οι περαστικοί βγάουν τα κινητά και τις κάμερες για να ανεβάσουν το θέαμα στο Instagram και το Facebook.
“Τι συμβαίνει;” ρώησε ένας τουρίστας το πλήθος γύρω του όταν ένας δημοσιογράφος της Guardian βρέθηκε εκεί πριν από μερικές ημέρες. “Μας είπαν να έρθουμε εδώ και να βρούμε την ουρά. Τι συμβαίνει;”
Η απάντηση είναι το Κοτόπουλο με σόγια σος, κοτόπουλο και noodles “Hong Kong”, που έγινε γνωστό πλέον ως ο πάγκος για φαγητό δρόμου που κατέκτησε αστέρι Michelin.
Το μαγαζί το ίδιο δεν είναι κάτι ιδιαίτερο για τα δεδομένα της Σιγκαπούρης -με τη φωτεινή επιγραφή του και τις σειρές από ψητά κοτόπουλα που κρέμονται από γάτζους -μοιάζει με δεκάδες άλλα στα hawker κέντρα σε όλη τη χώρα.
Αλλά η τιμή του το καθιστά το πιο φτηνό γεύμα με αστέρι Michelin που μπορείς να βρεις: ένα πιάτο από το κοτόπουλο με σόγια σος και ρύζι κοστίζει κάτι λιγότερο από 1,5 ευρώ!

Η παγκόσμια προσοχή που προσέλκυσε ο υψηλού γοήτρου οδηγός φαγητού εκτίναξε τον πάγκο και τον μάγειρά του, τον Chan Hon Meng, σε άλλο επίπεδο. Μέχρι πρότινος αυτός ήταν ο ένας από τους δύο πάγκους της Σιγκαπούρης που κέρδισαν αστέρι Michelin -ο άλλος είναι το Hill Street Tai Hwa Portk Noodle του σεφ Tang Chay Seng που σερβίρει καθημερινά γαβάθες με κεφτεδάκια και noodles.

Και για να πάρει κάποιος μια γεύση της επιτυχίας τους, θα πρέπει να περιμένει στην ουρά για αρκετές ώρες.

“Δεν ξέρω πόσο καλό είναι, αλλά νομίζω ότι θα εμπιστευτούμε την ουρά” είπε στο δημοσιογράφο της Guardian ο φοιτητής Joel Neo. Περίμενε ήδη για περίπου μία ώρα στην ουρά και δεν είχε καν πλησιάσει στην αρχή της. Εκτιμά ότι θα χρειαστεί να περιμένει τουλάχιστον για μία ακόμη ώρα, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον αποθαρρύνει στο ελάχιστο.

Σίγουρα είναι μια δοκιμασία αντοχής, τόσο για τους πελάτες όσο και για τους υπαλλήλους. Δεν υπάρχει κλιματισμός και οι ατμοί από όλους του γειτονικούς πάγκους συμβάλλουν στο ομιχλώδες τροπικό κλίμα. Οι θαμώνες συνωστίζονται στους στενούς διαδρόμους ανάμεσα στα τραπέζια, ισορροπώντας πιάτα και γαβάθες με ζεστό φαγητό πάνω σε πλαστικούς δίσκους. Ηλικιωμένοι καθαρίζουν τα τραπέζια με τρόλει που τραβούν πάνω σε ροδάκια φωνάζοντας στον κόσμο να ανοίξει διάδρομο.

Ο σεφ δεν έχει χρόνο για να χαρεί τη δόξα του. Δεν περίμενε αυτήν την τιμή -όταν επικοινώνησαν μαζί του για να τον προσκαλέσουν στην εκδήλωση απονομής των αστεριών Michelin, ρώτησε αν του κάνουν φάρσα -αλλά φαίνεται ότι το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο.

Φορώντας την λευκή στολή του, με το μικρό του παράστημα στέκεται πίσω από τον πάγκο κρατώντας το μαχαίρι στο ένα χέρι και ένα κοτόπουλο στο άλλο.

Εργάζεται 17 ώρες την ημέρα στην μικρή του κουζίνα και πουλάει περίπου 180 κοτόπουλα -30 περισσότερα από ό,τι πριν γίνει γνωστή η βράβευσή του.
“Φυσικά μπορείτε να πάρετε φωτογραφίες” είπε, αλλά είναι σαφές ότι δεν έχει χρόνο για κουβέντα ούτε με δημοσιογράφους ούτε με πελάτες. Έχει δύο βοηθούς που παίρνουν παραγγελίες, σερβίρουν το ρύζι και προσέχουν τα κρέατα. Δουλεύουν σταθερά και αποτελεσματικά χωρίς φανφάρες, πανικό ή βιασύνη.

Λίγο πιο πέρα, ο διευθυντής μηχανογράφησης Jeffrey Gudani Encomienda περνάει το ρεπό του στην ουρά. Είναι η τρίτη φορά που έρχεται στο μαγαζί, αλλά δεν έχει ακόμη καταφέρει να δοκιμάσει τη σπεσιαλιτέ του: “Την πρώτη φορά, είχε τελειώσει το φαγητό και χθες ήταν κλειστά. Οπότε σήμερα, ελπίζω ότι θα καταφέρω να πάρω μια μερίδα”.

Πηγή: The Guardian